Tokyo, ultra modern bir mimari harikasına veda ediyor

Veda selamı aylarca sürdü: Yerliler ve ziyaretçiler, Tokyo’daki Nakagin Kulesi’nin son bir çekimi için kameralarını kalabalık bir otoyola doğrultuyorlar. Bir iş gezisinde mahallede bulunan Nick Lockley, “Otelim hemen köşede, bu yüzden tamamen kaybolmadan önce bir hac ziyareti yapayım diye düşündüm,” dedi.

Nakagin Tower, aslında şehir merkezinin kalbinde 140 istiflenmiş bölme veya kapsüldür. 1972’de tamamlananlar, sade kentsel inziva yerleri olarak pazarlandılar.

Bu kapsül, 1970 Osaka Dünya Fuarı’ndaki Beautillion gibi modüler mimarinin öncüsü olan aynı mimar Kisho Kurokawa tarafından tasarlanan Saitama Modern Sanat Müzesi’nin arazisinde oturuyor. Kurokawa, Nakagin’in kapsüllerini, Metabolizma adını verdiği bir tarz olan sınırlı bir ömre sahip hücreler olarak hayal etti.

Tokyo’da bir mimari tur rehberi olan Yuka Yoshida, “Fikir, kapsülleri her 20 ila 25 yılda bir çıkarıp değiştirmekti” dedi. “Bütün Metabolizma teorisi, 1972’de oldukça yeni olan, çok sürdürülebilir türden bir fikirdi.”

Ancak muhabir Liz Palmer ziyaret ettiğinde Nakagin Kulesi’nin yıkımı başlamıştı. Elli yıl, bu eşsiz dönüm noktasının bedelini ödemişti: Kapsüllerin değiştirilmesi çok zordu ve asbest doluydu.

Palmer, Yoshida’ya sordu, “Demek başından beri ünlüydü, çünkü yanından pek çok insan geçti ve bu çılgın, vizyoner, fütürist şey kendi başına öne çıkacaktı?”

“Kesinlikle. Muhtemelen insanların aklını başından almıştı,” diye yanıtladı.

Sadece dışı değil, içi de (o zaman için) bir Trinitron TV de dahil olmak üzere ultra modern iç mekan özellikleriyle.

Yıllar içinde Japon modern mimarisinin aşığı olan Tatsuyuki Maeda, kapsüllerden 15 tane satın aldı ve Nakagin’i kurtarma kampanyasına öncülük etti. Ancak bu savaşı kaybettiği için, hatıralar ve hatıralarla çevrili kulenin yıkılışını izlemek için caddenin karşısında bir daire kiraladı.

“Sahip olarak” dedi, “eşsiz bir topluluğun parçasıydım. Harikaydı.”

Yıllar geçtikçe, kapsül sahipleri alanlarını genellikle saklanma yerleri, çalışma odaları, bir Japon çay salonu ve hatta pandemi sırasında bir DJ stüdyosu olarak kişiselleştirdi.

Palmer, “Şimdi düşüşünü izliyorsun. Büyülendin mi, kalbin mi kırıldı, yoksa her ikisinden de biraz mı?”

“Elbette üzgünüm,” diye yanıtladı Maeda. “Ancak bu kapsüllerin birçoğu Japonya’da ve yurtdışında yeni bir yaşam için yola çıktı. Ve bu beni heyecanlandırıyor.”

Plan, en iyi kapsülleri dikkatlice kaldırıp yenilemek ve başkasına vermek, yani bu 70’lerin zaman kapsüllerinden biri yakında yakınınızdaki bir müzeye gelebilir.

Lucy Craft tarafından üretilen hikaye. Editör: Randy Schmidt.