Tam Onur Ödülü Arayan Bazı Ukraynalı Aileler Ölülerini Gömmek İçin Bekliyor

Dmytro Gubariev’in kalıntıları 10 aydır yatak odasında hareketsiz duruyor. Annesi küllerini gömmek için bu kadar uzun süredir bekliyordu.

52 yaşındaki annesi Iryna Gubarieva, Ukrayna’nın Mariupol şehrini savunurken ölen oğlunun bir kahraman olarak uzun süredir vaat edilen Ulusal Askeri Anıt Mezarlığı’na gömülmesini sağlamaya kararlı ve diğer birçok ailenin de aynı şeyi yaptığını bildiğini söylüyor.

Bayan Gubarieva, sesi titremeye başlayarak, “Kimliği belirlenen silah arkadaşlarının cenaze törenlerine gidiyoruz ve temelde herkes gömülmemiş durumda,” dedi. “Aileler bu mezarlığı bekliyor.”

Binlerce aile, ölen askerleri Ukrayna’daki sıradan mezarlıklara, haraçlarla süslenmiş mezarlara gömdü ve “Kahramanlar Sokakları” oluşturdu. Ancak Bayan Gubarieva ve benzer durumdaki diğerleri, bu sitelerin yalnızca 17 aylık savaştan sonra dolmakla kalmayıp, yalnızca ABD ordusunun Washington dışındaki Arlington Ulusal Mezarlığı’na benzer bir anıtın sevdiklerinin fedakarlıklarına yakıştığını söylüyor.

Bayan Gubarieva, tırnağını avucuna batırarak, “Ukrayna’mızı savunurken kahramanca bir iş yapıyorlar, ölüyorlar” dedi. “Yakışır bir anma olmasını istiyoruz”

Arlington’ın Ukrayna versiyonu için planlar var işlerde bulundum on yıldan fazla bir süredir. Mayıs 2022’de, savaşın başlamasından yaklaşık üç ay sonra, Ukrayna Parlamentosu bir yasa kabul etti sağlanan bir Ulusal Askeri Anıt Mezarlığı. Hükümet geçtiğimiz Mart ayında bir sitenin seçildiğini söyledi — 20 dönüm Kiev’in dışında ormanlık alan – ancak inşaat başlamadı.

Bayan Gubarieva’nınki gibi aileler toplantılara katıldı, mektuplar yazdı ve bir protesto düzenledi. Sözlerin verildiğini ve gecikmelerin yas tutma sürecini zorlaştırdığını söylüyorlar.

Bayan Gubarieva, “Bu çok zor çünkü ritüel olması gerektiği gibi tamamlanmadı” dedi.

Ukrayna’nın Gazi İşleri Bakanı Yulia Laputina, sorulara verdiği yazılı yanıtlarda, inşaat hızının bir arazi tahsisi sorununun çözülmesine bağlı olduğunu söyledi. Daha fazla ayrıntı vermedi, ancak kendisinin ve meslektaşlarının “ölen kahramanların aileleriyle düzenli olarak iletişim kurduklarını ve ihtiyaçlarını anladıklarını” ve “bu projeyi uygulamak için gereken her şeyi yapacaklarını” söyledi.

Sadece ulusal bir mezarlığın sağlayabileceğine inandıkları onurla ölülerini gömmek için kaç ailenin direndiğini bilmek imkansız; Kiev’deki son protesto yaklaşık iki düzine insan çizdi. Ancak ıstırapları, tarihi henüz tam olarak yazılmamış, sürmekte olan bir savaşta öldürülen askerleri anmaya çalışmanın karmaşık gerçekliğini yansıtıyor.

Dmytro Gubariev, 15 Nisan 2022’de Ukrayna’nın Azak Alayı ile savaştığı Mariupol’da öldürüldü.

Geçenlerde bir öğleden sonra annesi, “Cesedini alıp alamayacağımızı bilmiyorduk,” dedi. “Çok uzun bir prosedürdü. Ceset değiş tokuşları oldu.”

Kalıntılarının kimliği ancak geçen Ağustos ayının sonlarına kadar tespit edildi. Daha sonra aile, belirlenen ulusal askeri mezarlığa gömmek niyetiyle onu yaktırdı. Bayan Gubarieva, onu krematoryumda depoda bırakma düşüncesine dayanamadıklarını ve bu yüzden küllerini eve getirdiklerini söyledi.

Siyah urn, bazı kitapları, kolonyası ve Başkan Volodymyr Zelensky adına sunulan bir bayrakla birlikte yatak odasındaki bir rafta duruyor. Bazı geceler, Bayan Gubarieva, altındaki ikiz yatağa, oğlunun eskiden uyuduğu yere sürünerek başını kabarık kedi yastığına yaslıyor.

Bayan Gubarieva, Eylül ayının, oğlunun küllerinin gömülmeyi beklediği bir yıl olacağını söyledi.

“Bu normal değil,” diye içini çekti, sevdiklerinin ziyaret edebileceği bir mezarın olmamasından yakınıyordu.

Ukrayna’nın Gaziler İşleri Bakanlığı, yüzbinlerce gazinin rehabilitasyonu ile uğraşırken şüphesiz bunalmış durumda – tüm bunlar olurken, saflar büyümeye devam ediyor.

Ve Ukrayna’nın projesine ilham veren Arlington, karmaşık kökenler: İlk olarak İç Savaş sırasında, benzersiz bir ağustos anma yeri olmaktan çok mevcut mezarlıklardaki aşırı kalabalığı gidermek için oluşturuldu.

Bu, bazen kocasının kalıntılarını bir sırt çantası içinde annesinin evine götüren ve onları küçük bir tapınağa dönüşen bir manto üzerine koyan Viktoria Krasovska için pek teselli değil.

“Zaten söz verdiler,” dedi. “Bir kere de sözlerini yerine getirsinler.”

Kocasını gömmek, Vitaliy KrasovskyBayan Krasovska, sivil bir mezarlıkta sadece saygısızlık olmaz, dedi – aynı zamanda yer sorunu da var.

“Her gün askerlerimiz öldürülüyor ve onları nereye gömeceğimizi bilmiyoruz çünkü her yer zaten aşırı kalabalık” dedi.

Ukrayna ordusu savaştan kayıp rakamlarını açıklamadı. Sızan Pentagon belgeleri, Şubat ayı itibarıyla operasyonlarda 17.500 kadar Ukraynalı askerin öldürüldüğünü tahmin ediyor. Kiev’in geçen ay Rus işgali altındaki toprakları geri almak için yüksek kayıplara yol açan bir karşı saldırı başlatmasıyla, çatışmalar şiddetle devam etti.

Ulusal Askeri Anıt Mezarlığı’nın temeli atılıyor 50.000 ölü tutmak için tasarlandı sonu görünmeyen bir savaştaki kayıplar hakkında tüyler ürpertici bir mesaj gönderebilir.

Ancak Bayan Krasovska, geçiş ücretinin zaten belli olduğunu söyleyerek bu fikirle alay etti.

“Kentte veya kırsalda yaşayan herkes her yerde askeri bayraklı mezarlıklar görüyor” dedi ve “Kiev’deki Bağımsızlık Meydanı’ndaki bayraklara bakın” dedi.

Bayan Krasovska, Ukraynalı yetkililerin başka öncelikleri olduğunu anladığını ancak mezarlığın neden aynı anda ele alınamayacağını anlamadığını söyledi.

“Neden paralel olarak yapmıyorsun?” diye sordu. “Sonuçta savaş devam ediyor ve kim bilir kaç yıl daha devam edecek. Ölen askerlerin ailelerinin ve askerlerin kendilerinin gerektiği gibi onurlandırılıp gömülebilmesi için neden şimdi bu adımı atmıyorsunuz?”

Kendisi ve Bayan Gubarieva için mesele, verilen sözlere ve düşenlere saygıya bağlı.

Vitaliy, bir sınıf arkadaşı aracılığıyla tanıştıklarında zaten bir askerdi.

“İlk görüşte aşktı,” dedi Bayan Krasovska, bu anıya gülümseyerek. “Bir şey hissettim – bir ateş,” diye ekledi göğsüne hafifçe vurarak.

10 Ekim 2021’de yasal olarak evlendiler ve kocası, üç gün sonra Mariupol’daki Azak Alayı ile birlikte üssüne döndü. Geçen yaz kutlamayı planlamışlardı ama geçen yıl 24 Şubat’ta Rusya’nın topyekun işgali planlarını alt üst etti.

Bayan Krasovska, bir hafta içinde Mariupol’ün başının dertte olduğunun açık olduğunu söyledi. Şehir her gün bombardıman altındaydı.

Kocası telefon hizmeti almak için bir çatıya çıkıyordu ve her arama için sadece 40 saniye tanınıyordu. Ancak 18 Mart’ta beş dakika konuştular; Bayan Krasovska, paniğe kapıldığını söyledi.

“Onu desteklemeye çalıştım, ağlamamaya çalıştım” dedi. “Geri geleceğine dair söz verip veremeyeceğini sordum. Söz veremeyeceğini ama elinden gelenin en iyisini yapacağını söyledi.

İki gün sonra öldürüldü. Ceset takası yoluyla kalıntılarını geri almak üç ay sürdü; Bayan Krasovska, onları kocasının sekiz dövmesinden biri olan bacağındaki kafatasından teşhis etti.

“Gömülecek neredeyse hiçbir şey kalmamıştı, bu yüzden onu yaktırdık” dedi.

Bayan Gubarieva’nın, kocası ve Azak savaşçı arkadaşlarının dileklerini tartıştıklarını söyleyerek yineledi: “Tıpkı hizmet ettikleri gibi birlikte gömülmek istediler.”

Bir Ulusal Askeri Anıt Mezarlığı, artı düşünmek ve ziyaret etmek için alan sağlar. Aynı derecede önemli olan, miraslarını korumaya yardımcı olacağını söyledi.

Bayan Krasovska, sesi titremeye başlarken, “Ordumuzu doğru şekilde gömmeliyiz ki hatırlansınlar, çünkü onlar sahip oldukları en önemli şeyi, hayatlarını verdiler,” dedi. İçini çekti ve derin bir şekilde yutkundu.

Mezarlık çevresindeki gecikmeleri sinir bozucu olarak nitelendirdi, ancak bekleyeceği konusunda ısrar etti.

“Bunu onlar için yapmalıyız,” diye ekledi. “Oturup ağlamamalıyız. Hak ettiklerini almalıyız.”

Anna Lukinova raporlamaya katkıda bulundu.